تو این 16 سال (هییس ! هیچی نگو ! یه عمره برا خودش ...) یادم نمیاد که اومده باشم رو پله ها نشسته باشم و بنویسم.
از حالی که دارم . از حسی که میشه داشتش بدونه هیچ امکاناتِ مادی ای .
فقط نفس بکشیو نگاه کنی به حیاط خونت تو 17 فروردین . خوب یا بد از 13 به در تا الان نرفتم مدرسه ...
فردا باز همون درسا ، باز همون زندگیه روتین ، اما خب شاید بازم باید با یه دیده دیگه بهش نگاه کنم ...
چند سال بعد چی ؟ بعده درسا هم کلی موضوع دیگه هست که میتونه منو به خودش مشغول کنه ، فکرمو هی از جایی که هستم پرواز بده به سیاه چاله هایی که اسمشو گزاشتم حرکت به سمته قله ... یا ارتفاع گرفتن به سمت ایده آلام یا موفقیتا ...
خب یه آن تراک بدیم یه چیزی بگم .... آهای افراد بزرگسال و محترمی که در حال خوندن مطالبم هستین و قصد دارین صفحه رو ترک کنین ... همراه شین ، بیشتر همراه شین تا بالاخره پیداش کنین ...
داشتم میگفتم...
هوا بد نیست اینجا ، دلم نمیخواد دوباره فکرم پر بکشه یه جایی ....
عصره دقیق 5:30 .... خوشبحتانه حیاط خونه ما واقعا دنجه ...
جای دنجتون کجاس ؟ دارین اصلا ؟
و در مورد اون کسانی که ندارن : خوب داشته باشین :) ...
چند تا پیشنهاد دارم : تراس خونتون - حیاتتون - گوشه نشیمن با یه پشتی یا متکا و.... هر جایی که بشه نشست و تماشا کرد
خب ... شارژ لپ تاپ داشت تموم میشد و اومدم تو پس ادامه ی این پست به دلیل حضور نداشتن در حیاط ممکن نیست ...
هر نظر سازنده و غیر سازنده ، پیشنهاد یا انتقادی داشتین خوشحال میشم تو قسمت نظرات برام بنویسید :) فعلا ...